Volkswagen Garbus – auto dla ludu
Kafer lub po prostu Volkswagen Garbus, to legendarny samochód, który zmotoryzował Niemcy. VW przy produkcji tego modelu wykorzystywał metodę stosowania części z wcześniejszych egzemplarzy. Przyjrzyjmy się modelowi 1200A, produkowanemu w latach 1953-1957 oraz późniejszym z lat 1957-1973.
Model 1200A był podstawowym samochodem, który miał bardzo ubogie wyposażenie, a który musiał jeździć niezawodnie i zawsze.
Luksus nie był jego mocnym punktem i z tego powodu został nazwany oszczędnym garbusem. Na tym modelu oszczędzano aż do przesady. 1200A nie ma osłonki przeciwsłonecznej dla pasażera, chromowanej listwy na desce rozdzielczej oraz obręczy na klakson. Zabrakło również zagłówków w siedzeniach, świateł cofania, wyprofilowanych zderzaków, szyberdachu czy hamulców tarczowych.
Volkswagen Garbus nie posiadał wskaźnika poziomu paliwa i trzeba było cały czas kontrolować ilość przejechanych kilometrów. Ciekawym, acz uciążliwym rozwiązaniem był kranik rezerwy, umieszczony pod deską rozdzielczą.
Volkswagen 1200 początkowo występował z silnikiem o mocy 30 KM, by później (1960 r.) podnieść moc jednostki do 34 KM i z takim silnikiem był sprzedawany do 1973 roku. Silnik 34 KM współpracował z 4-biegową skrzynią z pełną synchronizacja. W 1200 A instalacja elektryczna była 6-voltowa. Dopiero w późniejszym czasie we wszystkich produkowanych egzemplarzach montowano 12-voltową. Przy załączaniu silnika, wersja 6-voltowa posiadała inną tarczę rozruchową od wersji 12-voltowej.
Kolejnym mankamentem tej wersji była przedostająca się do wewnątrz, nawet podczas niewielkich opadów deszczu, wilgoć. Aby pozbyć się wilgoci należy wymienić uszczelki drzwi na nowe.
Volkswagen Garbus od początku swojej produkcji ulegał ewolucyjnym zmianom. Wraz z wprowadzeniem w 1953 roku modelu 1200A, dwie tylne, owalne szyby zastąpiono jedną, większą również owalną. Kolejne zmiany tylnej szyby przeprowadzono w 1957 roku. Trzy lata później zastosowano kierunkowskazy z przodu i z tyłu.
W 1953 roku rozwiercono silnik, który miał moc 30 KM. Producent oferuje w tym czasie dwie wersje Beetle, standardową i eksportową. Ta druga była lepiej wyposażona i oczywiście droższa. Przykładem może być montowany hydrauliczny układ hamulcowy.
Podczas produkcji wprowadzano wiele usprawnień, jak zamontowanie zbiornika paliwa o zmienionym kształcie, by powiększyć bagażnik pod przednią maską. Wprowadzono dwie rury wydechowe (1955 r.) i opony bezdętkowe (od 1956 r.). W 1955 roku z taśmy montażowej fabryki w Wolfsburgu zjechał milionowy egzemplarz VW Beetle.
Dwa lata później, w roku 1957 przeprowadzono facelifting oraz obniżono cenę modelu podstawowego do 3790 marek, a eksportowego do 4600 marek niemieckich.
Facelifting obejmował również zmianę tylnej szyby. Została ona poszerzona i otrzymała nowy, prostokątny kształt. Powiększeniu uległa również przednia szyba.
W pierwszej kolejności ulepszenia otrzymywała wersja eksportowa VW Beetle. W październiku 1959 r. zaczęto montować stabilizator, a 2 lata wcześniej powiększono hamulce. Od 1960 roku wersja eksportowa była wyposażona w silnik o mocy 34KM i zsynchronizowaną skrzynię biegów. Cztery lata później zmodernizowano przednią oś samochodu.
Wiele zmian w latach 1966/67, obejmowały elementy bezpieczeństwa. Zmieniono przełączniki i dźwignie w kabinie, zamontowano składaną kolumnę kierownicy podczas wypadku oraz dwuobwodowy układ hamulcowy. Większość tych zmian wymusiły wymagania licencyjne w USA.
Kto chce kupić Volkswagena z okresu 1953-1973 powinien zwrócić uwagę na stan blacharki a w szczególności: przednie nadkola, progi, kanały ciepłego powietrza przy progach, dolne rogi drzwi, jak i również na tylne nadkola ponieważ te części są najbardziej podatne na pojawianie się rdzy.
Dwuczęściowa obudowa silnika z aluminium i tłoków, często traci olej. Przekładnie są solidne, jednak należy sprawdzić synchronizację 2 biegu. Elementy przedniej osi wymagają specjalnego smarowania co 2500 km. Zużyte końcówki drążków i sworzni nie należą do rzadkości, tak samo jak rdzewiejący układ wydechowy Beetle. Ze względu na oryginalność powinno się zwrócić uwagę na poprawny kod silnika. Przykładowo: D -34 KM, AB lub AR – 44 KM.
Części które są rarytasami dla Garbusa 1200A i nie są zbyt łatwo dostępne to: zderzaki, odblaski, chromowane elementy, wykończenie klaksonu.
Aktualnie najbardziej poszukiwane i rozchwytywane wśród Garbusów są modele sprzed 1972 roku, kiedy to zmodernizowano przednią, płaską szybę i zastąpiono ją panoramiczną.
SŁABE PUNKTY
- rdzewiejąca rama
- luzy koła kierownicy
- silnik, wycieki oleju w skrzyni biegów
- oryginalność (silnik, wnętrze)
Kupując Garbusa pamiętajmy, że im starszy samochód, tym droższe części zamienne. Ceny VW z roczników 1953-1973 zależą w głównej mierze od stanu i oryginalności. Im samochód starszy i w lepszym stanie tym droższy. Ceny potrafią przekraczać 5000 euro za egzemplarze z połowy lat sześćdziesiątych. Egzemplarze z mniejszymi oknami kosztują około 7500 euro.
foto: brighteyefilms
